Ken je ze nog. Bands die wars zijn van ook maar enige vernieuwingsdrang of pretenties. Bands die platen durven te maken met stampende rocksongs vol spetterend gitaarwerk. Bands die zich schaamteloos laten beïnvloeden door de grote rockbands en doen alsof de tijd sindsdien stil heeft gestaan. De Canadese viermansformatie The Commoners, is zo’n band. De groep ontstond langzaam in de loop van een decennium, waarbij ze zich door talrijke obstakels heen worstelden om de eenheid te vormen zoals die nu bestaat: Chris Medhurst (zang/gitaar), Ben Spiller (bas), Ross Hayes Citrullo (lead gitaar), en Adam Cannon (drums). Vaak bijgestaan door hun vriend, organist Miles Evans-Branagh, verenigen The Commoners zich onder een gedeelde droom: het schrijven, uitvoeren en delen van muziek die een authentieke knipoog is naar de groten die de weg voor hen geplaveid hebben.

Zo waren The Black Crowes een aanzienlijke invloed voor dit viertal, maar ook Derek Trucks, Marcus King, Led Zeppelin en The Allman Brothers Band, bands die ze hoog in hun vaandel dragen als ze hun eigen muziek en sound creëren. Het nieuwe album "Restless" belichaamt dan ook authentiek de rock ‘n roll, soul en blues ervaring. Ze dragen de muzikale invloeden van deze bands met een hard geluid, terwijl ze ook inspiratie putten uit Motown / Soul legendes Sam Cooke, Otis Redding en Lake Street Dive. Deze rock soul richting gaf hen de speelruimte die ze nodig hadden om hun geluid te vinden en hun eigen naam in de geschiedenis van de rock 'n roll te vestigen. Bij beluistering van "Restless " dringt de vergelijking met de Southern Rock van Blackberry Smoke zich immers het meest nadrukkelijk op, maar die haalden de mosterd in hun jonge jaren natuurlijk ook voor een belangrijk deel bij de groten.

Bij de eerste beluistering van de eerste paar nummers op "Restless", zou je kunnen denken dat dit een geweldige feestband is om live te zien. En dat zijn ze ook want dit jaar op de eerste dag van Moulin Blues in Ospel sloten ze rond middernacht  met veel verve het hoofdpodium af. Maar deze rock-'n-rollers met jaren '70 invloeden hebben nog een andere kant, en dat is een deel van wat deze band uniek maakt. Het is niet alleen hun soul, maar ook hun geïnspireerde songwriting en hun bereidheid om risico's te nemen. Met een geweldige leadzanger aan het hoofd van de groep getalenteerde muzikanten, kun je horen dat ze allemaal erg betrokken zijn bij hun muziek. Dat zie je niet vaak. The Commoners zetten gewoon de muzikale reis voort die ze begonnen met hun veelgeprezen tweede album "Find A Better Way" uit 2022. Het nieuwe album levert een stevige dosis swagger in Southern-stijl, geaccentueerd met glibberige maar lekkere slidegitaarlicks, zoete baslijnen, aanzwellend orgel, en sexy vrouwelijke achtergrondzang om een muur van machtig mooie Americana-klanken met een vleugje blues en een country twist ons in 10 songs van dit nieuwe album te laten genieten.

Het openingsnummer "Devil Teasin' Me" is een felle rocker met vlammende slidegitaar van Ross Hayes Citrullo en pittige zang van Medhurst. Het orgel legt een stevige basis voor de rauwe, met slide doorspekte riffs, waardoor het een opvallend nummer is dat vanaf het begin de lat hoog legt voor het album.  "Shake You Off" volgt met meer van de ruige gitaren en stuwende ritmes van de band. "The Way That I Am" is nog zo'n monsterlijke rocker, terwijl het titelnummer een meer introspectieve expressie van de talenten van de band mogelijk maakt en de perfecte showcase vormt voor de soulvolle zang van Medhurst en de emotionele leads van Citrullo. Al is deze laatste rockballad , compleet anders. Zeker een uitschieter. Beginnend met akoestische gitaar, en een langzamer tempo dat zich leent voor meer soul, zingt Medhurst over het leven onderweg, de strijd, de vermoeidheid. Melodische akkoordenwisselingen dragen bij aan de emotie van het nummer, waarbij Medhurst op zijn best zingt op deze plaat. De passage met slidegitaar is prachtig, ontroerend. Halfweg de plaat zijn "Gone Without Warning" en "Who Are You" weer grootse rootsy-rockers, zeg maar, ongefilterde rock 'n roll vuurkracht, waarbij de band best weet wanneer ze van stemming moeten veranderen.

Het zwoele "Body and Soul" is een beetje donkerder dan de andere nummers, over een gekwelde relatie en de aantrekkingskracht als je weet dat het niet goed voor je is.  De smekende zang van Medhurst is precies goed als het gaat om het overbrengen van pijn en conflicten, maar het is de smachtende slidegitaar en het orgel dat deze song echt op stoom brengt.  Het mid-tempo "Too Soon to Know You" werkt goed en ze glijden gemakkelijk af naar de country modus op "See You Again", een aangrijpend southern rocknummer dat zich vanuit een akoestische intro ontwikkelt tot een prachtig vertoon van omhullend orgelwerk, suggestieve zang en gewoonweg geweldige melodie. In dezelfde akoestische sfeer sluit de hartverwarmende ballad "All That We Have" de plaat af met een sterke noot. Met "Restless" hebben The Commoners weer een indrukwekkend album afgeleverd dat zowel een eerbetoon is aan hun inzet om een klassiek tijdperk nieuw leven in te blazen als een stap in de richting van het verstevigen van de groep als één van de meest opwindende acts in de hedendaagse rock.  Soulvol en onthullend, de teksten stellen vragen over iemands doel in het leven. Het is inspirerend van aard en onthult hoe authentiek deze band echt is.